Udzungwa mountain

Mijn laatste stagedag voor mijn vertrek naar Udzungwa Mountain was gelijk best heftig. Het was voor mij de eerste keer dat een patiënt is overleden. Dit werd jammer genoeg niet van te voren verteld door mijn collega’s waardoor ik best schrok toen ik bij het bed aankwam. De rest van de tijd was het erg rustig en ik ben ook erg benieuwd hoe ik de komende weken ga invullen op de afdeling omdat ik de uitdaging nog niet echt zie en mijn collega’s mij nog niet echt bij alles betrekken. Ik moet telkens zelf heel veel vragen en dan krijg ik soms een klusje maar verwacht dat dit wel beter wordt.
Donderdagochtend vertrokken wij richting de bergen. Om daar te komen moesten we door Mikumi rijden wat totaal geen straf is. Mikumi is een safari park en dus vol met wilde dieren. De heenreis hebben we gelijk heel veel dieren gezien; apen, giraffen, zebra’s, impala’s, gnoe’s en olifanten. Super leuk, ik kan er zo blij van worden om al deze dieren te zien ik hun eigen omgeving. Ik wordt nu al door de meiden ‘de dierenvriend’ genoemd omdat ik zelfs bij elke hagedis een gat in de lucht spring van blijdschap. (behalve bij insecten, dit is echt een drama!)
Vrijdag zouden we met de tocht beginnen en daarom heeft Jacob (onze goede vriend en gids) eerst een camping voor ons geboekt om hier donderdag te overnachten. Wij hadden totaal geen luxe verwacht maar kwamen aan op een super mooie lodge met zelfs een zwembad. Ik werd zo gelukkig van het toilet, eindelijk weer kunnen zitten. Dat is behoorlijk luxe als je alleen maar een hurktoilet gewend bent. Onze tentjes werden alvast klaargezet door de porters en Jacob begon aan onze maaltijd (Ugali met beef). De volgende ochtend zijn we op tijd vertrokken naar Udzungwa. Onderweg hebben we weer heel veel mooie aapjes gezien en om 12 uur begon onze tocht.
Na ruim 6 uur bikkelen kwamen we aan bij de camping. Dit was eigenlijk meer een plat stukje grond met een klein gebouwtje waar een toilet zonder water was en voor de rest eigenlijk niks, op wat houten bankjes na. Totaal wat anders dan onze lodge en behoorlijk afzien omdat we natuurlijk geen drinken meer hadden en geen douche. Daarom hebben we ‘gedoucht’ in de rivier en hier ook water uit gehaald om van te drinken. Alles was behoorlijk basic maar wel super bijzonder om midden in de jungle te overnachten en een sterrenhemel te zien die zo onbeschrijfelijk mooi is.
De volgende ochtend ben ik met wat twijfel en veel spierpijn dan toch begonnen aan de tweede tocht. 6km klimmen naar de top van de berg en vervolgens dezelfde dag weer naar beneden. Ik had bij klimmen echt een totaal ander beeld, ik dacht wat mooie paden door de bergen en dat is het. Maar daar heb ik mij toch echt even vies in vergist, het is letterlijk klimmen, rivieren oversteken met de meeste wankele bruggetjes of losse stenen. Super, super, super zwaar. Ik ben mezelf nog nooit zo hard tegen gekomen en het was voor mij een super moeilijke emotionele strijd om naar boven te gaan. Na wat rusten kon de tocht naar beneden beginnen, ook zwaar maar dit ging een stuk sneller. Ben onderweg wel een paar keer onderuit gegaan door de steile paden maar met wat hulp is alles goed gekomen. Op de ‘camping’ voelde ik me echt super ziek en alles deed pijn. De co-assistenten hebben ’s avonds in het donker met een paar zaklampen mijn blaren nog schoongemaakt met wat ‘steriele’ spulletjes. Een kleine operatie leek het wel, in het donker in de jungle.
Zondag gingen we weer naar beneden. Met heel veel spierpijn en een behoorlijk vermoeid lichaam ben ik aan deze tocht begonnen. Na 4 uur afdalen kwamen we aan bij een super mooie grote waterval. Mijn benen trilden en ik wist totaal niet meer hoe ik ze onder controle moest houden. Een verfrissende duik was meer dan heerlijk en echt heel fijn om even te ontspannen. De laatste meters waren zwaar maar toen ik in de verte een vrachtwagen hoorde rijden en dus wist dat we bijna uit de jungle waren kon ik mijn geluk niet op. Eindelijk zijn we terug, we kunnen eindelijk ontspannen en normaal water drinken.
Samengevat was deze tocht ‘the biggest challenge ever’. Het heeft me letterlijk bloed, zweet en tranen gekost. Heb behoorlijk gehyperventileerd en heel veel van mijn lichaam gevraagd. Ik heb door gras gelopen dat hoger is dan mezelf, heb huilend de top van een berg gehaald, ben tig keer door mieren en muggen gebeten, ben 6 blaren rijker. Maar heb een tocht door de Afrikaanse jungle afgelegd en heb een berg van 2200 meter beklommen! En ook niet geheel onbelangrijk, heb 1 van mijn doelen in Afrika gehaald!!! Een kameleon in het wild gezien!! :)
T is nu natuurlijk de bedoeling dat ik maandag (gister) was begonnen aan mijn stage. Maar ik loop echt als een oude vrouw en alles doet me zeer. Dus voor mij vandaag even een rustdag en nagenieten van de foto’s.

Liefs en een dikke knuffel :)