Stage
Blijf op de hoogte en volg Paulien
16 Maart 2015 | Tanzania, Turiani
Het is alweer een paar week terug dat ik mijn laatste blog online heb gezet. En na al mijn blogs over de uitjes etc. schrijf ik nu een blog over hoe de laatste paar weken op stage is gegaan.
Twee week terug is er in het ziekenhuis een jongen (18 jaar) met rabiës opgenomen. Rabiës (hondsdolheid) is een ziekte die je krijgt, door te worden gebeten door een zoogdier, dat besmet is met rabiës. Tekenen van deze ziekte zijn bijvoorbeeld: rusteloosheid, bang zijn voor water en licht, grommen, agressie en bijna 100% van alle mensen die rabiës hebben overlijdt uiteindelijk. De ziekte is ook overdraagbaar als je door een mens wordt gebeten. Voor mij een teken om dus wel een beetje voorzichtig te zijn bij de patiënt. Na een paar uur op de afdeling werd de jongen erg onrustig en ging schreeuwend en grommend over de afdeling rond lopen. Ik kon merken dat de andere verpleegkundige het ook best eng vonden, en die sloten zich dus bij ons op in de dienstkamer. Gelukkig hebben ze de jongen overgeplaatst naar een privé kamer zodat hij alleen in het donker hier kan liggen. En dit is natuurlijk ook veiliger voor de andere patiënten.
’s Avonds zijn we nog even bij de jongen wezen kijken, zijn situatie verslechterde erg snel. De volgende ochtend was ik natuurlijk erg benieuwd hoe hij de nacht had doorgebracht. Ik kan niet goed beschrijven hoe erg het is om iemand zo te zien aftakelen, het is denk ik een van de ergste ziektes die ik ooit heb gezien. Je weet dat iemand slechter wordt en uiteindelijk zal overlijden. Om 2 uur die dag is hij overleden, het is hartverscheurend om een moeder te zien huilen om haar overleden kind. De verpleegkundige op de afdeling deden er vrij makkelijk over, aangezien dit eraan zat te komen.
Die middag ben ik nog even gaan kijken bij de labour en een uur nadat de jongen bij mij op de afdeling is overleden, stond ik bij de labour met een kindje op de arm dat net 10 minuten oud is.
Vervolgens ben ik paar dagen bij Rosanne op de afdeling geweest om wonden te verzorgen.
De wonden op deze afdeling zijn nogal anders dan wat je gewend vanuit school. De wonden zijn hier vrij extreem en soms ook erg vies. Voor me gevoel kon ik eindelijk even echt de verpleegkundige uithangen.
Die vrijdag wou ik graag een dagje meelopen op de labour met Karin (één van de coassistenten), in de hoop om een keer een bevalling te zien. Om 09.00 ben ik naar het ziekenhuis gegaan omdat er een vrouw lag met 8cm ontsluiting. Na een tijdje werden haar weeën sterker en ben ik bij haar gebleven omdat ik het ontzettend vervelend voor haar vond dat ze hier alleen ligt. De man en andere familieleden zijn namelijk niet aanwezig bij de bevalling. Na anderhalf uur werd het kindje geboren. Het kindje kwam onverwacht snel voor een eerste bevalling. En tot onze verbazing had de vrouw nog steeds een dikke buik, wat betekend dat er twee kindjes zijn. Het tweede kindje kwam ook erg snel. Twee gezonde kindjes, zo onverwacht maar super mooi om te zien. Een jongetje en een meisje.
Ondertussen loop ik stage op de kinderafdeling. Een behoorlijk drukke afdeling doordat er heel veel bedjes vol liggen en het constante lawaai van de huilende kinderen. Op de afdeling probeerde ik een kindje in de gaten te houden dat erg ziek was en aan de zuurstof lag. Jammer genoeg is het kindje een dag later overleden. Het is heel raar om te ervaren dat je steeds meer gewend raakt aan het idee dat mensen en dus ook kinderen sterven. In Tanzania gaat het personeel namelijk heel afstandelijk om met de patiënten en als er iemand sterft wordt er niet veel aandacht aan besteed. Het leven hier heeft op de een of andere reden een minder grote waarde dan dat ik gewend ben.
Op de vrouwenafdeling ligt momenteel een jong meisje dat ook erg ziek is. Een meisje dat dringend bloed nodig heeft vanwege bloedarmoede, maar haar bloedgroep is zo zeldzaam dat het ziekenhuis haar bloed niet op voorraad heeft. De ouders van het meisje hebben te weinig geld om het bloed uit een ander ziekenhuis te halen. Een super zielige situatie. Floor en ik waren erg benieuwd naar onze eigen bloedgroep en besloten om te kijken of we toevallig dezelfde bloedgroep als het meisje hebben. Helaas was dit niet het geval. Om de situatie nog vervelender te maken bleek het meisje ook nog eens malaria te hebben, maar één van de nonnen uit het ziekenhuis heeft besloten om het bloed te betalen en daarom kan het meisje waarschijnlijk wel worden behandeld.
Om het verhaal nog even leuk af te sluiten. Afgelopen weekend zijn we op safari geweest in Mikumi. We hebben ontzettend veel dieren gezien. Een leeuwin, giraffen, zebra’s, olifanten, impala’s. De olifanten liepen op 1 meter afstand van onze auto. Heel mooi om te zien.
Groetjes uit Tanzania !!
Twee week terug is er in het ziekenhuis een jongen (18 jaar) met rabiës opgenomen. Rabiës (hondsdolheid) is een ziekte die je krijgt, door te worden gebeten door een zoogdier, dat besmet is met rabiës. Tekenen van deze ziekte zijn bijvoorbeeld: rusteloosheid, bang zijn voor water en licht, grommen, agressie en bijna 100% van alle mensen die rabiës hebben overlijdt uiteindelijk. De ziekte is ook overdraagbaar als je door een mens wordt gebeten. Voor mij een teken om dus wel een beetje voorzichtig te zijn bij de patiënt. Na een paar uur op de afdeling werd de jongen erg onrustig en ging schreeuwend en grommend over de afdeling rond lopen. Ik kon merken dat de andere verpleegkundige het ook best eng vonden, en die sloten zich dus bij ons op in de dienstkamer. Gelukkig hebben ze de jongen overgeplaatst naar een privé kamer zodat hij alleen in het donker hier kan liggen. En dit is natuurlijk ook veiliger voor de andere patiënten.
’s Avonds zijn we nog even bij de jongen wezen kijken, zijn situatie verslechterde erg snel. De volgende ochtend was ik natuurlijk erg benieuwd hoe hij de nacht had doorgebracht. Ik kan niet goed beschrijven hoe erg het is om iemand zo te zien aftakelen, het is denk ik een van de ergste ziektes die ik ooit heb gezien. Je weet dat iemand slechter wordt en uiteindelijk zal overlijden. Om 2 uur die dag is hij overleden, het is hartverscheurend om een moeder te zien huilen om haar overleden kind. De verpleegkundige op de afdeling deden er vrij makkelijk over, aangezien dit eraan zat te komen.
Die middag ben ik nog even gaan kijken bij de labour en een uur nadat de jongen bij mij op de afdeling is overleden, stond ik bij de labour met een kindje op de arm dat net 10 minuten oud is.
Vervolgens ben ik paar dagen bij Rosanne op de afdeling geweest om wonden te verzorgen.
De wonden op deze afdeling zijn nogal anders dan wat je gewend vanuit school. De wonden zijn hier vrij extreem en soms ook erg vies. Voor me gevoel kon ik eindelijk even echt de verpleegkundige uithangen.
Die vrijdag wou ik graag een dagje meelopen op de labour met Karin (één van de coassistenten), in de hoop om een keer een bevalling te zien. Om 09.00 ben ik naar het ziekenhuis gegaan omdat er een vrouw lag met 8cm ontsluiting. Na een tijdje werden haar weeën sterker en ben ik bij haar gebleven omdat ik het ontzettend vervelend voor haar vond dat ze hier alleen ligt. De man en andere familieleden zijn namelijk niet aanwezig bij de bevalling. Na anderhalf uur werd het kindje geboren. Het kindje kwam onverwacht snel voor een eerste bevalling. En tot onze verbazing had de vrouw nog steeds een dikke buik, wat betekend dat er twee kindjes zijn. Het tweede kindje kwam ook erg snel. Twee gezonde kindjes, zo onverwacht maar super mooi om te zien. Een jongetje en een meisje.
Ondertussen loop ik stage op de kinderafdeling. Een behoorlijk drukke afdeling doordat er heel veel bedjes vol liggen en het constante lawaai van de huilende kinderen. Op de afdeling probeerde ik een kindje in de gaten te houden dat erg ziek was en aan de zuurstof lag. Jammer genoeg is het kindje een dag later overleden. Het is heel raar om te ervaren dat je steeds meer gewend raakt aan het idee dat mensen en dus ook kinderen sterven. In Tanzania gaat het personeel namelijk heel afstandelijk om met de patiënten en als er iemand sterft wordt er niet veel aandacht aan besteed. Het leven hier heeft op de een of andere reden een minder grote waarde dan dat ik gewend ben.
Op de vrouwenafdeling ligt momenteel een jong meisje dat ook erg ziek is. Een meisje dat dringend bloed nodig heeft vanwege bloedarmoede, maar haar bloedgroep is zo zeldzaam dat het ziekenhuis haar bloed niet op voorraad heeft. De ouders van het meisje hebben te weinig geld om het bloed uit een ander ziekenhuis te halen. Een super zielige situatie. Floor en ik waren erg benieuwd naar onze eigen bloedgroep en besloten om te kijken of we toevallig dezelfde bloedgroep als het meisje hebben. Helaas was dit niet het geval. Om de situatie nog vervelender te maken bleek het meisje ook nog eens malaria te hebben, maar één van de nonnen uit het ziekenhuis heeft besloten om het bloed te betalen en daarom kan het meisje waarschijnlijk wel worden behandeld.
Om het verhaal nog even leuk af te sluiten. Afgelopen weekend zijn we op safari geweest in Mikumi. We hebben ontzettend veel dieren gezien. Een leeuwin, giraffen, zebra’s, olifanten, impala’s. De olifanten liepen op 1 meter afstand van onze auto. Heel mooi om te zien.
Groetjes uit Tanzania !!
-
17 Maart 2015 - 09:40
Tessa:
tjee wat weer een verhaal zeg. En wat weer onwijs boeiend geschreven.
Kan me voorstellen dat je nu wel het gevoel hebt wat te kunnen betekenen.
Maar wat heftig joh dat je leven en dood zo dicht op elkaar meemaakt.
Heb je zelf last van hoe ze daar om gaan met de dood? Xxx -
17 Maart 2015 - 16:47
Hanneke:
He Plien, fijn dat je ons weer even "bijblogt". Heftige dingen maak je mee zeg! We vinden het goed van je dat je probeert afstand te bewaren maar dat dat moeilijk is snappen we ook best. De praktijk zorgt er in ieder geval wel voor dat je goed je theorie kunt oefenen en als we jou zo horen leer je nog veel meer! Leuk dat je ook weer op safari bent geweest, Tanzania is prachtig he? Olifanten van heel dichtbij zien is een bijzondere ervaring -
17 Maart 2015 - 16:52
Hanneke:
dat vonden wij ook! Stiekem aan worden we allemaal een beetje verliefd op dit prachtige, bijzondere land. Helemaal leuk dat we elkaar hierin Tanzania ook nog gaan zien, en ook al heel gauw -
17 Maart 2015 - 16:54
Hanneke:
We gaan elkaar binnenkort echt weer zien -
17 Maart 2015 - 16:54
Hanneke:
We gaan elkaar binnenkort echt weer zien -
17 Maart 2015 - 16:56
Hanneke:
-
17 Maart 2015 - 17:00
Paulien Koning:
Dankjewel Hanneke. Heb je verhaal 5 keer doorgekregen hahaha.
Geweldig he, die verbinding in Tanzania!
Zie jullie snel xxxx! -
20 Maart 2015 - 18:12
Jan En Ineke Dilling:
Hallo Paulien!
Wat een mooie, ontroerende, aangrijpende en soms ook vreselijke dingen maak je allemaal mee! Prachtig om je berichten te lezen en de foto's te bewonderen. Wat een enorme ervaring, echt fantastisch. We wensen je nog een geweldige en leerzame tijd in het mooie Tanzania, doe Hanneke en Jan de hartelijke groeten van ons en pas goed op jezelf!! Groetjes van Jan en Ineke Dilling -
25 Maart 2015 - 10:25
Anja.:
Hai Lieverd, nog heel even en dan zie je je Paps en Hanneke, wens jullie een mooie tijd en geniet er van,liefs je mamsie xxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
